Luc Simkens - Het woord

Graag stel ik mij even voor,

Luc Simkens, geboren op 9 oktober 1960, getrouwd met Marja en trotse vader van Eva, Raoul en Isabelle

Ooit begonnen in het slagersvak om vervolgens bij Albert Heijn mij bezig te houden met formule ontwikkeling. In 2005 hebben mijn vrouw en ik, na een “midlife overdenking” , besloten om huis en haard te verkopen en het roer om te gooien.
We hebben een vakantiedomein gekocht in Zuid Frankrijk en dat samen met onze 3 kinderen 16 jaar lang gerund.
Tijdens die inspirerende jaren heb ik ervaren dat gastheerschap, in de meest brede zin van het woord, mij erg veel voldoening geeft. Vooral de vele persoonlijke en verdiepende gesprekken met gasten maakten het voor mij tot een boeiend vak.
In die periode hield ik mij ook bezig met tekstschrijven voor nieuwsbrieven, website en blogs.
Het beeldend kunnen verwoorden is een soort van aangeboren vaardigheid.
Toen ik in 2019 werd gevraagd voor het leiden van een uitvaartdienst in Nederland, vielen bij mij een aantal puzzelstukjes samen.
In 2020 ben ik vervolgens de opleiding uitvaartverzorger gaan volgen en heb stage gelopen bij diverse uitvaartorganisaties. Vervolgens in 2021 de opleiding woorddienstbegeleider doorlopen bij GaandeweG in Twello, een opleidingscentrum voor de uitvaartbranche, en met succes afgerond. In 2022 ben ik mijn bedrijf hetwoord.net gestart en sindsdien werkzaam als spreker bij uitvaarten.
Inmiddels ben ik ook als docent werkzaam bij Uitvaartkrachten Academy in Culemborg, om mijn kennis en ervaring met vakgenoten te delen.

Uitvaartspreker is een relatief nieuw vak. Kerkelijke uitvaarten hebben vaak een vast protocol, maar de laatste jaren neemt het aantal uitvaarten met geestelijke voorganger steeds verder af. De behoefte aan een passende en meer eigentijdse invulling in een crematorium of op een andere locatie met gebruik van woord, beeld en muziek heeft het vak van woorddienstbegeleider doen ontstaan.

Ik vind het telkens weer een voorrecht om levensverhalen op te mogen tekenen en samen met de nabestaanden het tot één geheel te brengen in een persoonlijke afscheidsbijeenkomst die recht doet aan de overledene.

Mij wordt wel eens gevraagd of het niet zwaar is om altijd met de dood bezig te zijn.
Nou nee, daar ben ik eigenlijk helemaal niet mee bezig, want de dood is enkel de aanleiding, ik help nabestaanden vooral om het leven te herdenken.
Al die levensjaren gaan we eren om wie de persoon was, wat men heeft gedaan en vooral wat men voor anderen heeft betekend. Een postuum eerbetoon vanuit respect met een traan maar vooral ook een glimlach.

Het is zeker geen 9 tot 5 baan, soms is het hollen en dan weer stilstaan, maar de voldoening dat je nabestaande een troostrijk afscheid als laatste herinnering mee kunt geven is heel groot.

Inmiddels heb ik wel geleerd dat je het beste tot je recht komt als je dicht bij jezelf blijft. Volgens mij geldt dat voor ieder vak wat we beoefenen.